Opruimen kost minder tijd dan zoeken #13

Dat opruimen minder tijd kost dan zoeken hoef ik jou natuurlijk als moeder niet te vertellen. We weten allemaal dat opruimen het voordeel heeft dat je weet waar iets ligt. De schaar, plakband, die fijne pen… het raakt allemaal elke week kwijt. Niet omdat we het niet opruimen, maar vaak omdat we verkeerd opruimen. Wij ook. Wij moeders. Waarom? Omdat we simpelweg soms tijd tekort komen.

Als je kind heeft gespeeld is het heerlijk om een grote bak te pakken en daar alles in te gooien wat je tegenkomt. Hop, opgeruimd staat netjes. Dat er dan uiteindelijk legoblokjes tussen de barbies terecht komen is dan vervelend, maar een zorg voor een andere keer.

Ik weet er zelf alles van. Ik heb een hele lieve man die alles altijd opstapelt en dan trots verkondigt dat hij binnen een uur het hele huis heeft opgeruimd. Dat ik dan uitleg dat het mij juist onrust brengt op de manier waar op het is opgeruimd, en ik het dan liever nog een dag lekker had laten liggen tot ik er zelf tijd voor had om het op te ruimen, begrijpt hij niet. Het zit in een bak en is uit zicht. Ik zie dan alleen nog maar meer onrust, zelfs met de kast dicht.

Want, als je dingen zomaar opruimt zonder dat je hier een klein beetje over nadenkt is het niet opruimen maar dingen verschuiven. Dan leg je het aan de kant en noem je het opgeruimd. Echt opruimen is iets terugleggen op de plek waar het hoort.

Nou moet ik zeggen dat op drukke dagen ik er ook wel wat van kan. Dan gebruik ik zijn methode en gooi ik alles in kasten, lades, in bakken en op planken. Dan zorg ik er puur voor dat de oppervlaktes leeg en schoon zijn en dat iedereen zonder kleerscheuren over de vloer kan lopen van punt A naar punt B. Uiteindelijk is dit iets wat ik liever niet doe, want het geeft me alleen maar meer werk.

Er komt namelijk dan altijd die fantastische dag dat, zoals nu, dochter Sophie haar sleutel kwijt is. Man geeft aan dat hij die gewoon in haar kamer heeft gelegd, maar we hebben een sleutelrekje bij de deur. Het was voor hem uit zicht, en natuurlijk haar eigen taak. Maar we weten dat huispubers een vergeetbrein hebben. Dat is ook de reden dat als ìk die sleutels had opgeruimd, ze op de vaste plek had gelegd en niet zoals hij ze in haar kamer had gelegd. Ze liggen nu waarschijnlijk ergens onder een hoopje kleding wat de was weer eens niet heeft gehaald.

En ik weet dat er nog meer dagen gaan volgen vol vragen met; waar is mijn andere oorbel, waar is mijn lipgloss, waar is mijn barbie of waar is mijn andere schoen? Dat zijn namelijk allemaal van die spullen die ik ooit zag belanden op of onder de eettafel en door onze man in huis zijn verschoven naar een stapel die voor hem op dat moment handig leek.

Als ik daar wat van zeg word het naast niet begrepen, ook nog eens onderuit gehaald door het simpele feit dat heel wat dingen in huis geen vaste plek hebben. Dat is wel waar, want de meisjes groeien uit tot grote meisjes met grote meisjes spullen, en die moeten dan maar weer ergens een vaste plek krijgen. Dus wat nu opnieuw heel duidelijk wordt in huis is: maak hierover afspraken met elkaar.

Wat wij dus zeker doen, tenminste, wat ik nu zeker opnieuw ga doen, is met de meiden vaste plekken bespreken. Ze moeten proberen hier zelf zorg voor te dragen. Sleutels aan het sleutelrekje bij de deur, schoenen op het schoenenrek in de hal, make-up in je toilettas en sieraden in het laadje in de badkamer. Een barbie vinden we wel terug, maar een rechteroorbel wordt wat lastiger.

Nu op zoek naar de sleutels. Ook dat lijkt nog een hele opgave te worden vandaag…