Sporty Spice

Ja, ik weet het. Die titel. Dat plaatje. Het zegt alles. Want zo voel ik me. Ik voel me Sporty Spice. En het gekke is: ik wil niet eens meer stoppen. Wie had dat ooit gedacht? Ik – in de sportschool. Elke dag. Ik, die leeft op proteïne en ineens snapt wat suikerpieken doen in je lijf. Niet dat je dik wordt van een klontje suiker in je koffie, maar van wat dat klontje allemaal aanzet daarbinnen. Jongens, ik heb het systeem gehackt. En ik neem je mee.

Dit is dus alleen voor de mensen die écht mijn Mamalistische blogs nog af en toe checken. Dat zijn er niet veel. Dus voel je gezegend.

Bijna zomer. We zijn allemaal bezig met ons lijf, toch? Je past een bikini en denkt: mwah. Doe maar wat ruimer. Doe maar een badpak. Of gewoon een strandjurk, met hoed. Ik ken dat gevoel. Ik was het levende bewijs dat je jezelf compleet kunt kwijtraken na jaren moederen met partner. Want zolang hij je nog mooi vindt, je nog een leuke jurk aankan, er nog gezelligheid is, intimiteit… dan lijkt het goed.

Maar ik voelde me níét goed. En ik viel om. Vooral na de breuk. Ik stond er ineens alleen voor – wat ik stiekem al een tijdje deed, maar dat mag je blijkbaar niet hardop zeggen. Ik was alleen. En ongelukkig.

Nu ben ik nog steeds alleen, maar onwijs gelukkig. Sterker nog: misschien wel op m’n best. En dat terwijl ik bijna ongesteld moet worden en m’n dagen voller zijn dan ooit. Hoe dat kan?

Ik begon met opruimen. Dat doe ik al jaren. Ik geef er tips over, ben er zelfs mijn werk van gaan maken als opruimcoach. Maar eerlijk is eerlijk: ik ben vaker níet aan het opruimen dan wel. Toch vind ik het heerlijk om erover te praten, vooral in mijn podcast. Na mijn burn-out schreef ik zelfs een boek: Pak die vuilniszak.

En zo ging het ook letterlijk. Ik pakte die vuilniszak en dacht: fuck Marie Kondo. Met je gevouwen sokken. Zak in je piep met je “does it spark joy.” Ik moest grof opruimen. Grof zijn. Berging open. Alles weg. Kasten open. Alleen voelen: is dit nog iets voor mij? Nee? Dan weg ermee.

Ik zag ze echt wel liggen hoor: die sieraden tussen de shampooflessen, kaarsen op plekken waar geen kaarsen horen, plastic bekers tussen mijn glaswerk. Maar ik gaf er niks om. Was die beker oké? Dan bleef hij. Dat ene glas? Serie kapot, doei. Auto volgeladen, zó vol dat ik zelfs moest betalen bij de stort – dat gebeurt nooit. Maar het was weg. En ik voelde het. Mijn huis werd lichter. Frisser. Ruimer. En ook al was het vooral bergingsrommel, het werkte door in m’n hoofd.

Toen kwam m’n boek uit. Ik verkocht. En ineens had ik de ruimte. Letterlijk én figuurlijk. Ik had de kinderen, maar ik had ook een plek nodig waar ik heen kon zonder iemand in te schakelen. Enter: sportschool met kinderopvang. Dus wij gingen. Allemaal. Steeds opnieuw.

In het begin deed ik niet veel. Beetje op de loopband, beetje zwemmen, beetje chillen. Maar ik raakte langzaam besmet met de sfeer daar. Sporters die opbloeiden. Mensen die fitter, sterker, blijer werden. En ik keek. En bleef terugkomen.

Niet veel later stond het bedrag voor de auto weer op mijn rekening. En ik deed het. Ik kocht ‘m. Die Mazda5 waar ik al die tijd van had gedroomd. Geen Tesla. Geen Hummer. Gewoon iets groots, stevigs, met plek voor alles: kinderen, hond, sporttas, vuilniszakken, dozen vol verleden. En vooral: plek voor mij.

Wat die auto mij gaf? Het gevoel: ik heb niemand nodig. Oké, behalve dan een garage. En iemand die even met me meedenkt als er iets rammelt. Maar verder: onafhankelijkheid.

Dus daar stond ik. Met auto. Met sportschool. Met vrijheid. Want ik hoefde niet meer elke dag te werken. Ik zat in herstel. En dat gaf ruimte. En ineens dacht ik: dit gaat niet eeuwig zo blijven. Want er moet brood op de plank. En walnoten ernaast.

Mijn kinderen – high class dames – leven op zuurdesembrood, pistachenoten, rauwe ham, sushi en grote garnalen. Geen grap. Dus ik ging schrappen. Wat is écht nodig? Wat kan weg?

De sportschool is nodig. Maar als ik daar voor €129 per maand met drie kinderen naartoe kan – is het dan niet slim om er meer uit te halen? Dat zaadje was geplant.

Toen ging ik verder snijden. Netflix, HBO, Prime, Videoland, NPO Start, NLZiet, Disney+. Waarom had ik álles? Omdat ik nooit iets opzeg. Dus nu alles eruit, behalve Netflix en HBO.

Internet? KPN zakelijk turbo-abbo waar je de hele wijk op kunt laten downloaden. Teruggeschroefd. En ik typ nog steeds. Ik kijk nog steeds Netflix. Het werkt nog steeds.

En toen de kast in. Vriezer in. Koelkast in. Blijkt: ik had eten voor een week. Met wat verse aanvulling redde ik het voor €60, inclusief alles. En dan heb ik het nog niet eens over mijn voorraad: noten, zaadjes, kruiden, thee – ik kan een mini-wereldwinkel beginnen.

Wat ik leerde? Je hebt een goede basis nodig. Goede borden. Goede glazen. Stevige tafel. Fijne bank. Dat is je fundament. Alles daarbovenop is franje.

Zelfs boodschappen doen werd anders. Ik koop kwaliteit. Zuurdesembrood is duurder, maar vult beter en blijft langer goed. Dus met één brood van €3,50 doen we twee dagen, waar ik vroeger elke dag een nieuw brood van €2 kocht. Reken maar uit.

En dan was ik nog niet klaar. Want er is meer op te ruimen. Ikzelf. Mijn lijf. Mijn hoofd. Mijn humeur. Mijn energie. Alles moet onder de loep.

Het begon met wat ik erin stop. Wat ik eet. Wat ik drink. Wat ik slik aan supplementen. En het eindigt met beweging. Voor m’n gezondheid. M’n spieren. M’n hart. M’n toekomst.

Ik ben 41. En ik wil geen fitgirl worden – die illusie ben ik kwijt. Ik wil een fitwoman zijn. Iemand die haar lijf serieus neemt. Die sterk is. En blijft. En dat ben ik nu aan het bouwen.

Ik ben begonnen met 21 dagen detox. Alles leeg. Alles schoon. Alles terug naar nul. Daarna bouwen. Rustig. Liefdevol. Maar wel met een doel: een lijf waar ik trots op ben.

Wil je volgen? Kan. Op WhatsApp: zoek op Reset Jezelf – by Mamalistisch. Daar vind je mijn dagen. Mijn verhaal. Mijn geheimen.

En ik deel ook veel in mijn podcast Mamalistisch. Te beluisteren op alle platformen. Elke ochtend een aflevering. Voor 9 uur. Meestal dan. Soms wat later. Maar altijd met reden.

Fijne dag vandaag.

Claire