Dromen worden werkelijkheid

Hoi lieve mama,

Wat fijn dat je komt lezen op mijn blog. Ik probeer hier zo vaak als het lukt wat op te schrijven. Vandaag wil ik met je delen dat ik na jaren zeker weet wat ik niet meer wil.

Ja, wat kan ik zeggen. Soms worden dromen werkelijkheid op een onwerkelijke manier. Wat ik bedoel ga ik je uitleggen.

Een aantal weken geleden zat ik prima op mijn plek bij een ontzettend fijne werkgever. Ik werkte één keer per week op kantoor en de rest vanuit huis. Dat is goed te doen als je het thuis op orde hebt. En dat had ik, want mijn dochters van 9 en 15 zijn ontzettend zelfstandig. Maar toen kwam mijn nichtje bij ons wonen. Eerst zou het tijdelijk zijn, later bleek dat het plan van jeugdbescherming meer tijd in beslag zou nemen. Ik werd officieel netwerkpleegouder. Dat is nogal wat. Tegelijkertijd stopte mijn relatie. Dat betekende dat ik alleenstaande moeder werd. Het had geen enorme impact, want we woonden niet samen als gezin en hij blijft een betrokken vader, maar er viel een stukje toekomstzekerheid weg. De zekerheid dat iemand met je meedenkt, dat je samen werkt naar iets, dat iemand het gedoe met je deelt.

Toch voelde het alleenstaande ouderschap niet als een probleem. Mijn nichtje die erbij kwam wonen ook niet. Mijn dochters al helemaal niet. Het probleem was iets anders: mijn werk paste er niet meer bij.

Ik viel bijna letterlijk om in de Primark, terwijl dat een leuk dagje shoppen met de kinderen moest zijn. Dat was het moment dat ik wist: ik ben weer ziek. Ik schakelde meteen mijn achterban in en ben doodziek in bed gaan liggen. Vier weken eerder was ik ook al ziek geweest. En dat in een week waarin ik had besloten minder te werken, omdat ik tegen allerlei emoties aanliep waar ik totaal geen tijd voor had. Ik kon alleen maar huilen. Na een gesprek met mijn werkgever wist ik ineens wat er aan de hand was. Het was te veel.

Ik meldde me ziek en na een gesprek met mijn huisarts kwam de bevestiging: burn-out. Aansluitend kreeg ik te horen dat mijn contract bij het uitzendbureau niet werd verlengd. Begrijpelijk, maar het betekende dat ik ineens zonder werk zat. Ik leverde mijn spullen in, liep huilend naar mijn Greenwheels-auto en wist: het moet anders.

Op dat moment wist ik ook wat ik moest doen. Want ik vertel het jullie elke dag in mijn podcast. Zit je erdoorheen? Ga opruimen. Ruim je huis op. Zorg dat je afstand doet van alles wat je energie kost. Daarna ga je aan de slag met je administratie, je planning. Breng regelmaat in je dagen, vaste routines en hup, je bent er weer. Maar dan?

Ik werd wakker na een nachtmerrie. Ik herbeleefde een telefoongesprek dat ik had gevoerd met een man die op zijn sterfbed lag. Hij wilde zijn zorgzaken goed regelen voor zijn partner. Hij had alle formulieren ingevuld, maar moest nog op een akkoordverklaring wachten. En die wachttijd was zes weken. Zes weken die hij niet meer had. Ik moest hem uitleggen dat hij eerst akkoord moest krijgen, dan alles opnieuw moest indienen en dat de procedure tijd zou kosten. En toen werd ik wakker, met dat onmiskenbare gevoel: dit wil ik niet meer.

Ik wil geen gesprekken meer voeren waarin ik mensen bureaucratische regels moet uitleggen terwijl ze vechten tegen de tijd. Ik wil niet meer in dienst staan van bedrijven die geen uitzonderingen maken, hoe schrijnend de situatie ook is.

Maar wat wil ik dan wel?

Omdat ik ziek thuis zit, moet ik mijn energie goed verdelen. Dus begon ik aan mijn eigen remedie. Mijn reis, mijn ervaringen, mijn groei, alles komt nu samen.

Morgen begin ik met opruimen. Ik neem jullie mee. We gaan deze carnavalsvakantie gebruiken om alle zooi in mijn huis, berging, op mijn laptop, in mijn hoofd, op mijn telefoon en om me heen de deur uit te werken. Je mag meedoen, maar je mag het ook later inplannen op een moment dat jij er klaar voor bent.

En nog belangrijker: dit is mijn baan vanaf nu. Dit is wat ik doe. Dit is waar ik voor leef. Eerst mezelf helpen, en dan jou. Omdat ik weet wat het is, omdat ik begrijp wat je doormaakt, en omdat het niet makkelijk is om alleen te doen.

Ik heb de papieren al. Ik ben een professionele opruimcoach, ik heb een diploma. Maar belangrijker nog: ik ben ervaringsdeskundige. En dat zijn de mensen die je moet hebben.

Tot snel,

Claire

PS. Volg mijn podcast. Na 2 weken gezeur over burnout klachten beloof ik dat we het gewoon weer over opruimen gaan hebben. Gewoon op een manier zoals je van me gewend bent. Zonder stomme intromuziekje, iets waar ik weer veel te veel tijd in had gestopt omdat ik dacht dat het handig zou zijn om een professionelere aanpak te hanteren. De groeten ermee, gewoon kletsen, en jouw vertellen wat handig is. Ben je er bij? Om 8.15 ben ik online: Podcast