Over je grens gaan

Blog Mamalistisch Februari 2022

Over je grens gaan

Deze keer wil ik het met je hebben over het passeren van je eigen grens. Dan kan je overkomen zonder dat je er zelf bij stil staat. Dat is er gewoon ineens. Dat herken je vast.

Je gaat door en eigenlijk weet je van binnen, wow.. dit kan eigenlijk gewoon eventjes niet. Moeten werken terwijl de kinderen ziek thuis zijn en jou om je aandacht vragen. Koken terwijl je met iemand aan de telefoon zit die niet eerder kon terugbellen. Om 22uur nog realiseren dat je nog mails aan het beantwoorden bent terwijl er weer een kind voorbij hobbelt wat niet kan slapen. In bad liggen en geroepen worden omdat “ze” iets niet kunnen vinden en dat je er dus maar snel weer uitgaat. Op de wc zitten en gevraagd worden om op een telefoon een filmpje op te zoeken wat niet gevonden kan worden. De winkel doorrennen om op tijd te zijn bij de kindjes want het idee dat ze alleen thuis zitten zit je niet lekker (12 en 6!). Je moeder bellen en ondertussen je kinderen van je af schudden omdat ze het tijd vinden dat jij ze aandacht geeft. Eindelijk een lege wasmand realiseren en de kamer van je puberdochter binnenlopen en er achter komen dat de was toch nog niet klaar is. De keuken poetsen, de hond uitlaten en terug thuis gekomen hebben de meiden besloten dat ze koekjes wilde bakken. Je bed verschonen en er je kind koekjes-etend in treffen. Klaar zijn met je administratie en een te oude rekening aantreffen in je postvakje. Allemaal van die dingen die net ff teveel kunnen zijn.

Je kan jezelf er vast in terugvinden. Er zijn nog 100 situaties te bedenken die mij ook afgelopen week zijn overkomen. We leven in een hele gekke tijd. Kinderen thuis van school vanwege corona, quarantaine regels, thuiswerken, boodschappen driedubbel moeten doen omdat iedereen de kasten leeg lijkt te snoepen. De hele dag die fimpjes, stemmetjes, prikkels, vragen en het alom grote moeten. Hoe overleef je dit? Door gewoon maar door te gaan. Dan passeer je dus heel gemakkelijk je grens. Maar hoe weet jij waar jouw grens ligt?

De grens van wat je aankan en wat je kan verwerken zonder prikkelbaar, moe, gestresst of gehaast door het leven te gaan. Die grens ligt natuurlijk voor iedereen heel anders. Mijn grens is niet zo snel bereikt, dacht ik. Tot ik gisteren met dikke ogen opstond en mezelf in de spiegel aankeek. Mijn keel deed pijn, snotverkouden maar geen corona. Toch hebben wij Corrie wel in huis. De oudste is positief getest. Ik test mezelf suf, maar het lijkt of ik corona niet kan krijgen. Ontzettend bijzonder. Zo heb ik ook nog nooit waterpokken gehad. Dat is zelfs onderzocht toen ik zwanger was van Lotje en Sophie gek werd van de waterpokkenjeuk. Dat bleek gevaarlijk omdat ik het nog  niet had gehad, maar ik kreeg het ook niet. Maargoed, dat is een zijspoor. Iets waar we het nu niet over moeten hebben. De grens heb ik namelijk wel. Die leek bereikt.

En dus hebben we even gekeken naar waardoor ik zo ontzettend op leek te zijn. De eerste was duidelijk en even niet te veranderen. Werken terwijl de kinderen thuis zijn. Dat is een groot nadeel van thuiswerken onder schooltijd. Je denkt dat je het helemaal voor elkaar hebt qua uren, valt corona ons lastig. De kinderen zijn dus thuis, niet ziek, en jij kan gewoon werken. Ziekmelden is geen optie, vrij nemen ook niet want die uren heb ik allemaal nodig voor de komende vakanties. Er is gewoon niet zoveel anders te doen dan een duidelijk kinderschema maken en zorgen voor een knetterduidelijke structuur. Ik schrijf op wanneer ik pauze heb, er gaat op dat moment ook een wekkertje bij de jongste af, en tijdens die pauze drinken we samen een kopje thee of eten we een boterham en lopen buiten een rondje met de hond. Meer kan en lukt me niet.

Verder werd ik enorm gek van al die prikkels wat betreft geluidjes. Je kent het wel, youtubers die net te Amerikaans Nederlands zichzelf verkopen in vlogs. Al gamend, knutselend, tekenend en veel te lollig klonken de stemmen door het hele huis. Omdat schermtijd zo’n beetje lijkt te zijn vergeten door scholen (online les) en de meiden vooral filmpjes ter inspiratie van hun volgende knutselprojectje gebruiken, besloot ik dat alles voortaan met koptelefoons in huis moest gebeuren. Online les? Koptelefoon. Filmpje? Koptelefoon. Liedje? Koptelefoon. Knutselinspiratie? Koptelefoon. Dat scheelt echt enorm veel prikkels.

Verder ben ik overgegaan op de schoolpakketjes voor thuis. De boodschappen vlogen de monden in en dat leek me niet de bedoeling. “Mama. Ik heb honger, ik heb ergens zin.. Ik heb dorst! Hebben we nog van die koekjes?” Ik maak nu gewoon in de ochtend zoals ik ook deed voor school pakketjes met fruitmomentje, koekje, lunchtrommeltje en zet het drinken voor de jongste klaar. Alles staat op een gereserveerde plank in de koelkast. Dit scheelt echt heel veel qua zogenaamde snoepvrijheid en ook qua tijd. Samen lunchen is mega gezellig, maar de tijd is er niet elke dag in verband met werk en schooltijden van online les.

Mijn grenzen overgaan heeft met nog veel meer te maken maar vooral met je gevoel. Doe je te veel? Dan voel je dat. Dan ben je moe, hoor je niet meer precies wat iedereen je verteld omdat je met je hoofd al bij het volgende zit. Je grens overgaan heeft dus ook te maken met 1 ding tegelijk doen. En dat is lastig als iedereen om je heen hangt en je moet werken. Dus als je zorgt dat “iedereen” weet wat hij of zij moet doen, tackel je dus al een hoop. Dat bereik je met voorbereiden van je dag. Dat doe ik dus door de tijden op te schrijven voor mijn kids, de wekker voor de jongste, de fruit en lunchpakketjes in de koelkast maar ook mijzelf voor te bereiden. Ik ontbijt met de kids, kleed (ze) me netjes aan, deel mijn werkplekje in, ruim de afwas op, open de gordijnen, zet een raam open, dek de bedden op in huis, loop met de hond een rondje, pak een kop koffie en ga aan het werk.

Ik was enorm gewend me af te sluiten voor alles om me heen en lekker door te werken, maar dat lukt niet met kinderen in huis. Ook al bereid je alles voor. Wil mijn kind iets vragen? Dan kan ik niet altijd direct reageren omdat ik bijvoorbeeld een klant aan de telefoon heb. Voel je je gestoord door je kind – herken je vast- kan je het beste even een time out nemen. Dat gaat niet als je iemand aan de telefoon hebt, maar je kan wel aan de klant vragen of ze een momentje geduld hebben. Mensen weten dat er veel thuisgewerkt wordt dus dat is helemaal niet erg. Dan gaat het gevoel ook weg, en ben je er echt voor degene aan de telefoon in plaats van dat je gehaast afsluit. Het is oke dat op die manier te doen, is iets wat ik dus vaak zeg.

Trap gewoon zo nu en dan je eigen rem in. Dat mag gewoon! Dreig je te laat te komen voor een afspraak? Rennen heeft geen zin. Bel op dat je 5 minuutjes later bent. Beter in rust aankomen dan in stress.

Merk je dat je te ver bent gegaan? Wat mij nu heeft geholpen is het in de eerste plaats erkennen. Ja, ik ben te ver gegaan. Ik ben over mijn strepen gegaan. Te vaak de afgelopen weken. Omdat ik door wilde gaan, deadlines wilde behalen, mensen niet teleur wilde stellen. Maar wat heeft het gebracht in het grotere geheel? Dat ik mijzelf dus aankeek in de spiegel met vermoeide dikke ogen een pijnlijke keel. Zonder corona.

Dus besloot ik weer te grijpen naar dat wat ik zelf ooit de wereld in heb gebracht. Dat wat mij zo ontzettend heeft geholpen. Het mamalisme. Het echte werk. En dat start met opruimen, structuur, het legen van je hoofd en buiten wandelen. Dat draait om jou, en niet om het behalen van deadlines, het tevreden stellen van je baas zonder deze om een bewijs vraagt. Het pleasen van mensen die niet gepleast hoeven te worden. Het bewijzen dat je je onvoorwaardelijk van je kinderen en je man houdt terwijl ze dat al weten zonder dat je ze al die taken wilt ontnemen. Stop daarmee en start met dat waar het om draait. Jouw geluk is hun geluk! Zie je grenzen, herken ze en schrijf jouw structuur op.

Claire