05: Opruimen

Hey mama!

Superleuk dat je mijn nieuwe blog weer leest vandaag. Ik schrijf deze blogs voor moeders om hun te helpen hun moederschap een reset te geven. We pakken dus alles aan. In het eerste deel van deze blogs leerde ik jou het mamalisme op te starten door middel van het legen van je hoofd. Dat doe je nu als het goed is met een mamaboekje in de ochtend, en het legen van je hoofd in je eigen mamalistisch systeem, wat afgeleid is van timemanagement. Uiteindelijk kan je dat nog veel meer uitbreiden, en dat leer ik de moeders die later bij mij worden gecoached in 1 op 1 sessies. Doen levert in mijn ogen veel meer op dan dingen overwegen. Vandaag starten we met het tweede onderdeel van het mamalisme. We noemen het: mamalistisch opruimen!

In dit tweede deel van het mamalisme ga ik met je aan de slag in mijn rol als opruimcoach. Een opruimcoach kan voor iedere moeder veel betekenen. Of je nu veel of weinig te besteden hebt. Ik ga mijn diensten zo aanbieden dat het voor iedereen betaalbaar gaat worden. De meest goedkope manier is de gratis versie, die je hier volgt via mijn blogs op www.mamalistisch.nl of luister naar mijn podcast Mamalistisch op Spotify. Volg mij dus de komende weken en doe met me mee.

Ik neem je eerst even mee naar ‘ mijn vriendinnen’. Gewoon om een beeld te krijgen van mijn werk.

Mijn “arme” vriendin

Een jong stel met kinderen wat ik ken heeft het niet zo breed. Wel dompelen ze zich onder in de spullen. Sterker nog mijn handen jeuken als ik daar binnen kom, ik wil er zo ontzettend graag aan de slag in mijn rol als opruimcoach. Als ik daar ben drink ik merkcola, eet ik een nieuw soort chocoladekoekje en bewonder ik graag haar nieuw gescoorde outfits. Dingen die ik zelf echt niet altijd heb of mezelf kan veroorloven. Niet zo vaak als zij, omdat dit wel wekelijks aan de orde is. Dat terwijl ze maar 250 euro per maand heeft voor boodschappen. Hoe doet zij dat dan?

Ze maakt gebruik van de voedselbank. De cola is misschien nog 2 maanden goed, niemand lust cola in het gezin, ze drinken alleen maar sapjes omdat prik niet gewaardeerd word. Haar koekjes zijn eigenlijk testers, haar zoon vind ze verschikkelijk. Daar baalt ze wel van ze heeft een hele doos vol gekregen maar niemand die ze dus lust. Haar outfits koopt ze bij de kringloop voor een paar euro of krijgt ze van vriendinnen. Van diezelfde vriendinnen krijgt ze ook bergen speelgoed, afgedankte stekkerspullen en noem maar op. Al die spullen neemt ze in alle dankbaarheid aan. Nee zeggen vind ze lastig, zelfs als ik voorzichtig opmerk dat dit truitje niet haar smaak zal zijn wat ze me laat zien, geeft zij als weerwoord dat het is gekregen en het in de winkel minimaal 100 euro heeft moeten gekost. Ze koestert het versleten servies wat ze in de kringloop heeft gevonden. Met bloemetjes, zo prachtig. Ik glimlach om de theelepeltjes die ik vroeger bij mijn oma in de besteklade vond, met van die versierde uiteindes die je regelmatig in glazen vitrines ziet liggen als blik op vroeger, ook die zijn uit de kringloopwinkel. Ik verbaas me over de veel te grote bank, met wel 20 verschillende kussentjes. Gekregen, de buurman was de bank beu. De kast achter de keukentafel puilt uit met cosmetica spulletjes voor haar en make-up. Haar zus had onlangs de kasten opgeruimd en had al die spullen over, en dus kreeg zij ze. Er zitten ook spullen bij voor krullend haar, terwijl niemand in het gezin krullen heeft. In een hoekje staan wel 10 dozen opgestapeld, waarover ik te horen krijg dat ze niet meer nodig zijn. Maar ze probeert ze te verkopen via marktplaats, want dan heeft ze nog wat extra centjes. Buiten staan lege kratten, lege flessen, oude kaarsenstandaardjes, een houten bankstel met de kussens van de vorige zomer er nog in. In de schuur is geen ruimte om wat op te bergen geeft ze aan, daarin staat de scooter van hun dochter, een oud brommertje van haar vader, de fietsen die goed zijn maar ook de oude fietsen van hun dochter, want straks past haar zoon erop. Oh, en in de gang kunnen de dozen met spullen voor marktplaats ook niet staan. Daar hangen wel 25 jassen en liggen wel 30 paar schoenen op een hoop. In een hoekje zie ik stapels post liggen. Voor later, geeft ze aan. Ik kan me er nu niet op concentreren.

Haar hele huis ligt op deze manier vol met spullen. Van boven naar beneden. Bijna alles heeft ze gekregen of gekocht bij de kringloop. Er is geen eenheid, wat logisch is omdat ze niet altijd zelf kan kiezen. Het is er altijd gezellig, maar wat zorgt de rommel in huis voor onrust in haar hoofd. Zelf denkt ze aan een ladekast die ze heeft gezien bij de IKEA. Dan zou ze daar veel spullen al in kunnen opruimen.

Gekregen Spullen

Omdat de voedselbank boodschappen per week geeft denken mensen dat ze er dus is, maar dat is niet zo. De helft van de spullen die ze daar krijgt, daar heeft ze niets aan. Ze neemt ze aan uit beleefdheid en dankbaarheid. Uiteindelijk neemt dus elke week de helft van de spullen kostbare opslagruimte in beslag. Dat is zo met alle spullen. Al dat gekregen goed, waar mensen haar mee willen helpen, brengt uiteindelijk veel meer stress in huis omdat het zoveel meer werk opleverde. Bovendien, is ze er eigenlijk helemaal niet mee geholpen. Het volledige bedrag gaat nog altijd op aan essentiële dingen. Boodschappen, basis kleding, basis boodschappen. Geld voor een kinderfeestje is er nog altijd niet, daar helpen haar familie en vriendinnen haar mee. En die hele berg kleding die ze heeft is verwassen, wij zouden dat zelf doneren in de textielbak.

Mijn rijke vriendin

Mijn ritje gaat verder naar mijn rijke vriendin. Ze woont tegenwoordig in een grote villa aan de rand van de stad. Ik stap uit om aan te bellen bij het hek. Ze opent het hek normaal met een druk op de knop, maar er gebeurt vandaag niet veel. Dan zie ik haar met haar zoontje op haar arm zuchtend aan komen lopen. Het hek blijkt kapot te zijn, de hele ochtend is ze er al mee bezig. Ze omhelst me en laat me binnen. Ik parkeer mijn auto achter die van haar en haar man. Die werkt vandaag thuis, ik zie hem zitten in zijn kantoor wat uitkijkt op dit pad. Veel te druk bezig om te kunnen zwaaien, merkt mijn vriendin op. We lopen vrolijk naar binnen. Ze heeft een nieuw stuk aan haar keuken laten bouwen, er staan krukken omheen. Ze merkt op dat ze niet echt tevreden is, want het is net wat te groot uitgevallen. Daarom zijn ze nu aan het kijken naar een andere oplossing. Ze baalt ervan.

Ik snap wat ze bedoeld, de ruime woonkeuken is nu verdeeld in 2 gedeeltes door de bar en je kan er bijna niet omheen lopen. Er is een kookgedeelte en een zitgedeelte. We nemen plaats aan de tafel en ze schenkt een lekker kopje thee in. We praten honderduit, en dan komen we op mijn opruimcoachplannen. Meteen staat ze op en gebied me haar te volgen. Ik glimlach, als ze zo doet volgen er altijd leuke dingen.

We lopen uiteindelijk de slaapkamer van de kleine in. Zoveel rust! Ze showt me de nieuwe kastindeling, en die is werkelijk perfect. Dan lopen we naar haar kamer. Ze opent de kast en ik kan niet stoppen met staren. Ik kijk haar grinnikend aan en uit me verbaasd over het feit dat ik dit nooit had verwacht van haar. Ze heeft er rode wangen van, en geeft aan dat het inderdaad wel erg is. Haar kast is volgepropt met spullen, jurken met prijskaartjes er nog aan, tassen, schoenen, het kan niet op. Ze wijst op een plank met dozen, allemaal dingen die ze heeft gekocht die ze eigenlijk nog niet eens heeft aangehad afgelopen seizoen. Het is letterlijk op sommige planken compleet volgepropt. Ze opent de kast van haar man en dat is perfectie, als perfectie in een kast van mannen bestaat. Het ligt zelfs op kleur. Ik kijk van zijn kast naar die van haar en stel haar hardop de vraag of ze zichzelf op alle fronten zo behandeld.

Herkenbaar voor alle mama’s, arm of rijk. Je zet jezelf snel op de laatste plaats. Zelfs in het ordenen van je spullen. Ook zij geeft aan dat ze voor anderen alles tot in perfectie wil en kan regelen, maar dat zijzelf gewoon als laatste aan de beurt is. Alsof het de normaalste zin van de wereld is zegt ze: –Moeders komen altijd als laatste aan de beurt Claire, dat weet je.–

Dan geeft ze aan dat er meer plekken zijn waar ze de tijd nog voor wil nemen. We lopen naar de badkamer. In grote lades zitten spullen verdeeld. Alles voor anderen weer perfect, haar verzorgingslade is een grote rommel.

We lopen van de badkamer naar de speelkamer, en dan valt mijn oog op een hele grote stapel met dozen. Ze geeft aan dat het spullen zijn die weg mogen, nog over van de verhuizing die inmiddels al bijna een half jaar geleden heeft plaatsgevonden.

Na een complete rondleiding door de andere kasten, waarin steeds opnieuw duidelijk word dat zij als laatste aan de beurt is met ordenen, gaan we zitten. Ik vraag haar waar haar bergingen zijn. Dan begint ze te lachen. Omdat in dit huis alles gelijksvloers is, heeft ze geen zolder. Wel een kelder, maar die is in gebruik als gym. De keuken kwam zonder aparte bergruimte, dus vandaar een aanbouw in het midden. Echter, dat werd omgeturnd tot bar waardoor ze nog altijd niet genoeg opbergruimte heeft. Ook een reden om daar ontevreden over te zijn. En er is een garage. Eigenlijk zou haar auto daarin komen te staan want die gebruikt ze veel minder dan haar man, maar daar staan zoveel spullen in die weg kunnen of die ze willen bewaren, dat ze zelfs die dozen met babyspullen niet erbij kan zetten. Er staan ook stoelen in die niet passen onder de eettafel, die had ze gekocht bij de woonboulevard, of ik ze wil hebben?

We drinken nog wat thee, roddelen en praten over vanalles en nog wat. We lachen om onze grappen en dan ga ik want ze heeft 101 dingen nog die ze moet doen.

We zijn allemaal moeders met teveel spullen in huis!

Ze gaf me in onze gesprekken dingen aan die ik herkende van het gesprek met mijn arme vriendin. Want, we zijn allemaal moeders. Of je nu arm bent of rijk, lieve mama’s het maakt geen kont uit om het zo even plat te zeggen. Iedereen verzameld spullen. De een in het zicht, de ander verstopt. We verzamelen, houden vast aan dingen in het verleden. We kopen of krijgen, of we het nou nodig hebben of niet. En die spullen zitten ons in de weg. Of je nou wil of niet. Deze twee mama’s zijn het levende bewijs.

Als je arm bent krijg je spullen die je niet nodig hebt maar hou je dat bij je uit dankbaarheid of omdat je het misschien ooit nog nodig denkt te hebben. Als je rijk bent dan koop je spullen omdat je dat kan, het er leuk uitziet maar doe je er niets mee en hou je eraan vast omdat je het nou eenmaal hebt gekocht.

#Mamalistischopruimen

Ik vertel dit niet zomaar natuurlijk. Ik vertel dit om jou te laten begrijpen waarom ik mijzelf als opruimcoach in wil zetten voor alleen maar moeders. Als mijn arme en rijke vriendin beide zouden zorgen voor een grote opruimactie, zouden ze beide ook veel beter in hun vel zitten. Dat zouden ze beide meer tijd hebben voor alles wat ze nog moeten doen. Dan zouden we beide meer structuur voelen, meer rust en meer ruimte hebben. Meer bewegingsvrijheid.

Ik weet gewoon zeker dat er meer mensen zijn zoals zij. Misschien herken jij jezelf er wel in, of ken je iemand die dit heeft? Dan kan je diegene helpen. Hoe? Door dit 2e seizoen te volgen. In het eerste seizoen heb ik je timemanagement geleerd. Dit tweede seizoen gaan we het hebben over opruimen. Ik noem het mijn SWYNUAL methode. Spreek het maar eens uit. Onthoud dat woord. We gaan alles aanpakken.

Onthoud dit:

Er komt geen andere levensfase meer waarin je zoveel spullen hebt. Je zit nu in jouw -Meeste-Spullen-Fase-.

#mamalistischopruimen

Die spullen vragen om aandacht. Als je ze dat geeft, krijg je controle op alles. Zodat je uiteindelijk in alle rust spullen kan omhelsen. Klinkt heel zweverig toch? Maar dat is het niet. We starten hier vandaag mee! In mijn volgende blog lees je er meer over.

LFS

Claire